Parafia Wszystkich Świętych w Starachowicach

List biskupa Marka

Drodzy bracia i siostry!

Przeżywamy pierwszą niedzielę Adwentu, która rozpoczyna kolejny w naszym życiu etap wiary. Adwent ofiaruje nam możliwość umocnienia naszej jedności z Bogiem oraz odnowienia naszej odpowiedzialności za Kościół. Najbliższy rok duszpasterski chcemy przeżyć z duchowym zaangażowaniem i staraniem. Pragniemy, aby jego hasło: „Wierzę w Kościół Chrystusowy” nie stało się tylko niewiele mówiącym zdaniem, ale zaproszeniem do osobistej refleksji, szczerego zaangażowania i autentycznej odpowiedzialności za Boże życie w nas i w innych.

Słyszymy dzisiaj wezwanie proroka Izajasza: „Chodźcie, wstąpmy na górę Pańską, do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich, byśmy kroczyli Jego ścieżkami” (Iz 2,3). Biblijna góra jest zawsze dla nas obrazem tych wszystkich doświadczeń życia, w których staliśmy się uczestnikami tajemnic Boga, podążaliśmy Jego ścieżkami, byliśmy otoczeni Jego miłością oraz wspierani wiarą innych. Takie jest nasze doświadczenie Kościoła Chrystusowego. Zanim wypowiemy w dzisiejszej Mszy Św. słowa wyznania wiary, przywołajmy choć przez moment przeogromne bogactwo duchowych darów Boga, jakie zostało nam ofiarowane i dzięki którym staliśmy się wspólnotą dzieci Boga.

W dzisiejszym czytaniu z listu św. Pawła Apostoła do Rzymian słyszeliśmy: „Przyobleczcie się w Pana Jezusa Chrystusa” (Rz 13,14). Jakie momenty z życia wiary i otrzymane od Boga łaski przypominają nam te słowa? W dniu naszego chrztu powiedziano: „Przyoblekłeś się w Chrystusa, dlatego otrzymujesz białą szatę. Niech twoi bliscy słowem i przykładem pomagają ci zachować godność dziecka Bożego nieskalaną aż po życie wieczne”. Choć od tego momentu upłynęło być może wiele lat, to chcemy dziś potwierdzić, że właśnie wtedy nasi rodzice mogli dziękować Bogu za dar naszego życia, mogli radować się z Jego błogosławieństwa nad nami i z nadzieją przyjąć wsparcie wspólnoty wierzących. Tak jak rodzina była dla nas źródłem miłości i kształtowania życia, tak wspólnota Kościoła odkrywała przed nami wartość wiary i pomagała nam trwać przy Jezusie Chrystusie.

Czy nie wracamy ze wzruszeniem do tych dni, kiedy przygotowywaliśmy się do przyjęcia po raz pierwszy Sakramentu Pokuty i tak wyjątkowego przeżycia jedności z Bogiem, jakie ofiarowuje nam Komunia Święta w każdej Mszy Świętej? Wielu może powie czy pomyśli, że było to tak dawno, że jako dzieci, niewiele mogliśmy z tego zrozumieć. Czy rzeczywiście ma małą wartość szczere i pełne prostoty pragnienie dziecka, które potrafi z takim oddaniem uszanować „szatę czystości duszy” i z taką radością przeżywać bliskość z Bogiem, że dorośli z zawstydzeniem przywołują swoje przeżywanie Sakramentu Pokuty i Eucharystii? To właśnie wtedy rozpoczęła się nasza odpowiedzialność za duchowe dary Boga, choć na początku może bardziej naśladowaliśmy innych, to także potrafiliśmy z poświęceniem przygotować się do sakramentów i z gorliwością je przeżywać. Jak bardzo cieszyliśmy się, że są z nami nasi bliscy i byliśmy dumni, że razem z innymi możemy świętować Dzień Pański.

Chcemy też wspomnieć dzisiaj ten czas naszego życia, w którym byliśmy bardzo podobni do Apostołów oczekujących na zesłanie Ducha Świętego. Potrzebowali oni wiele czasu, aby zrozumieć co znaczy, że mają przyoblec się mocą z wysoka. To właśnie Zmartwychwstały Zbawiciel przekonywał ich, że jak otrzymają Ducha Świętego i przyjmą Jego moc to staną się Jego świadkami aż po krańce świata. To świadczy o tym, jak ważny jest czas przygotowania do przyjęcia Sakramentu Bierzmowania. Jak ważne były nasze słowa wypowiedziane podczas tamtej liturgii: „Pragniemy, aby Duch Święty, którego otrzymamy umocnił nas do mężnego wyznawania wiary i do postepowania według jej zasad”. Odwołując się do biblijnych obrazów, uświadamiamy sobie, że namaszczenie w tym sakramencie uczyniło z nas „pomazańców Boga”. Namaszczeni zawsze nieśli w sobie wdzięczność za to, że Bóg ich wybrał, aby w Jego Imię przeżywali swoje życie i chronili Jego dzieła w sobie i w innych. To właśnie wówczas mieliśmy stać się świadkami Boga i wyjątkowymi obrońcami Jego życia w innych. Jak zwyczajne dla wielu jest określenie, że ktoś zostaje chrzestnym, ale jak doniośle brzmi deklaracja rodziców: „Proszę cię, abyś przyjął godność chrzestnego i wziął odpowiedzialność za życie wieczne naszego dziecka. Zawierzamy ci jego duszę i wierzymy, że będziesz obrońcą jego życia na wieki”. Tak rozpoczynała się nasza odpowiedzialność za życie doczesne i wieczne oraz kształtowała się nasza wiara. W tak wyjątkowy sposób zostaliśmy wprowadzeni na drogi Boga i staliśmy się uczestnikami Jego dzieł we wspólnocie Kościoła!

Kościół otrzymał także od Jezusa Chrystusa szczególne posłannictwo, aby objawiać Jego miłość i służyć dziełom jedności. To właśnie sakrament małżeństwa staje się tym darem Boga, w którym miłość małżonków i ich wzajemne oddanie oraz służbę życiu, Jezus Chrystus „przyobleka szatą Swojej miłości”. Jakże wielkie tajemnice wiary i bogactwo darów Boga uobecnia się każdego dnia poprzez posługę kapłańską tych, których Jezus Chrystus zaprosił do Swojej miłości i poprzez ich ofiarne życie chce ludzi doprowadzić do Siebie.

Jako wspólnota Kościoła chcemy także poprzez wspomnienie sakramentu chorych przywołać tych, których życie zostało „przyobleczone szatą cierpienia” i stali się uczestnikami w tajemnicach Męki Jezusa Chrystusa. Wokół nich gromadzi się tak wielu kochających i ofiarnych ludzi, a oni sami stają się bogactwem dla wspólnoty wierzących poprzez świadectwo ufności i wytrwałości, ale także jako dawcy wielkich duchowych darów.

Jakże wymownie brzmią dzisiaj inne słowa św. Pawła Apostoła: „Nadeszła dla was godzina powstania ze snu. Teraz bowiem zbawienie jest bliżej nas niż wtedy, gdy uwierzyliśmy. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła!” (Rz 13, 11-12). Czy nie są one wołaniem, abyśmy potrafili dostrzec, że dzięki łasce Boga trwamy w Jego życiu i jesteśmy uczestnikami tej wyjątkowej wspólnoty, jaką jest Kościół. Pokonajmy wszelkie przeciwności, jakie wynikają z naszych przyzwyczajeń, które są echem komentarzy świata lub kryją obawę przed szczerym zjednoczeniem życia z Bogiem. Doceńmy duchowe dary, jakie ofiarował nam Bóg i które możemy rozwijać w naszym życiu dzięki wsparciu tych, z którymi stanowimy wspólnotę wierzących.

Drodzy bracia i siostry!

Niech rozpoczynający się czas Adwentu pomoże nam, abyśmy byli jak Noe wspomniany w dzisiejszym fragmencie Ewangelii. Uczyńmy z naszej duszy arkę, w której będziemy chronili nasze życie z Bogiem i nie pozwolimy, aby pochłonął nas potop grzechów. Ze szczerą troską pokonujmy wszelkie przeciwności, które potrafią osłabić naszą wrażliwość na bogactwo sakramentów, dzięki którym sam Bóg jednoczy nas ze sobą i chroni w nas Swoje życie. Bądźmy jak Noe, który zaufał Bogu, a Jego wytrwałość zaowocowała zbudowaniem arki, dzięki której inni zachowali życie. Niech nasze rodziny, wspólnoty parafialne i cała nasza diecezja będą zjednoczone w miłości Boga i jak blask roratniego lampionu staną się znakiem działania Boga we wspólnocie Kościoła.

Wasz biskup Marek

DAWAĆ ŚWIADECTWO NIE TYLKO W KOŚCIELE...

„ Zachęcam was, młodych sportowców, abyście żyli zgodnie z wymaganiami wartości, abyście w życiu byli zawsze ludźmi prawymi, uczciwymi i zrównoważonymi, ludźmi, którzy budzą zaufanie i nadzieję" - tak mówił św. Jan Paweł II.

Dzięki życzliwości Pana Dyrektora I Liceum Ogólnokształcącego rozpoczęliśmy budowanie ministranckiej i młodzieżowej wspólnoty także w wymiarze sportowym. Przez rozgrywki na hali sportowej uczyć się możemy ducha współpracy oraz tego, że mimo rywalizacji na boisku gramy tak naprawdę dla jednej , Bożej drużyny. Jesteśmy zawodnikami "w dobrych zawodach o wiarę, by zdobyć życie wieczne".

Wyrażamy głęboką wdzięczność za możliwość korzystania z hali, za życzliwość ze strony Pana Dyrektora, nauczycieli wychowania fizycznego i pracowników obsługi. Dziękujemy im wszystkim za pomoc organizacyjną i troskę, byśmy czuli się tam serdecznie przyjęci i niczego nam nie brakowało oraz rozwijali swoje pasje, a nade wszystko budowali wspólnotę.

To kolejny z wymiarów formacji ministrantów naszej Parafii, obok samej służby przy Ołtarzu także rozwój pasji sportowej i pogłębianie ducha wspólnoty. Jest to także element współpracy w budowaniu Kościoła, z którego chętnie korzystają kandydaci do bierzmowania.

Pamiętamy w modlitwie o Społeczności I LO, a wszystkich, którzy chcą dołączyć do grona Liturgicznej Służby Ołtarza z radością zapraszamy i zapewniamy, że miejsc przy Ołtarzu dla Was nie zabraknie. Prosimy chętnych o kontakt z Księdzem Arkadiuszem (szkoła podstawowa) i Księdzem Radosławem (szkoła ponadpodstawowa) .

Zapraszamy na adorację w piątek

Może być zdjęciem przedstawiającym tekst „GODZNA DLA JEZUBA Made with PosterMyWall.com PIĄTEK 25.11 19.00 20.00”

Podziękowania z Kenii

Drodzy Bracia i Siostry!

28 sierpnia, w ostatnią wakacyjną niedzielę gościliśmy ks. Davida Obarę SMA - księdza z Kenii, członka Stowarzyszenia Misji Afrykańskich.

Przesyłają oni kilka zdjęć z misji z podziękowaniem za materialne wsparcie naszych Parafian, dzięki któremu udało się zrobić wiele dobra.

Nasi misyjni przyjaciele wymieniają :

: 1. zakupiliśmy żywość dla głodującej ludności z plemienia Turkana- żyją na terenach półpustynnych gdzie od 9 m-cy nie było deszczu. Najgorsza sytuacja jest w misji Namoruputh którą to misję odwiedziliśmy.

2. pomalowaliśmy 6 klas parafialnej szkoły podstawowej- pomalowaliśmy trzykrotnie ściany ( były bardzo brudne) tablice, zrobiliśmy paski przypodłogowe olejną farbą oraz wymalowaliśmy na ścianach różne wzory, nazwy angielskie, alfabet, pomoce dydaktyczne

3. Zamówiliśmy 40 ławek dla dzieci - niestety na więcej nie starczyło nam pieniędzy. Starych ławek jest bardzo mało i są zniszczone, w większości klas dzieci siedzą na podłodze. Myślimy jeszcze o zbiórce na pozostałe ławki.

4. zamówiliśmy i pomalowaliżmy hustawki dla dzieci 4x 2 huśtawki

5. zasadziliśmy kilkanaście drzew wokół misji

6.przekazaliśmy dla dzieci piłki z Polski, puzzle, gry zebrane od dzieci w polskich szkołach

7. zakupiliśmy słodycze dla dzieci z misji Lorugum.

Jednocześnie proszą, jeśli ktoś chciałby wspomóc i to dzieło, aby ofiarować swój dar serca na zakup ławek dla dzieci. Link do zrzutki poniżej :

https://zrzutka.pl/texz9r?u

Więcej zdjęć na parafialnej stronie Facebook.

CZY CZUJESZ SIĘ W OJCZYŹNIE JAK W DOMU?

Postawione w tytule pytanie stanowi wyjętą z homilii ks. Radosława Wrońskiego inspirację, aby zapytać się w sercu : czym dla mnie jest Polska i czy czuję się Jej domownikiem, a więc czy w sercu mam wypisaną za nią odpowiedzialność?

Te pytania pozostały z pewnością w sercach wielu osób, uczestniczących w uroczystej Mszy Świętej za Ojczyznę, sprawowanej w 104. rocznicę odzyskania niepodległości. W starachowickim Wieczerniku Kościoła Wszystkich Świętych przewodniczył Jej Ks. Dziekan Sławomir Rak.

Cieszymy się z licznie zgromadzonych patriotów - uczestników naszego modlitewnego spotkania, wśród których byli zwłaszcza : Kombatanci - Bohaterowie walki o nasz Dom - Ojczyznę. Zgromadzili się także na naszej modlitwie przedstawiciele Szkoły Podstawowej nr 12, którzy zatroszczyli się o oprawę liturgiczną oraz władze państwowe i samorządowe, a także reprezentanci służby publicznej i uczniowie klas mundurowych ZDZ oraz poczty sztandarowe. Wśród obecnych na Eucharystii przedstawicieli władz byli m. in. Pani poseł Agata Wojtyszek, Pan starosta Piotr Ambroszczyk oraz Prezydent Miasta Marek Materek z Małżonką i swoimi zastępcami : Marcinem Gołębiowskim i Elżbietą Gralec.

Bardzo ważne, że zgromadziliśmy się tak licznie, by modlić za Ojczyznę, ale równie ważne jest, by nie zapomnieć powiedzieć w swoich sercach ,, dziękuję'' tym, którzy oddali życie za wolność, tym którzy wciąż służą Polsce na różne sposoby, a także tym, którzy dziś jako młode pokolenia budują tożsamość naszej Ojczyzny, za świadectwo, które niosą przez życie.

Bł. kard. Stefan Wyszyński - Prymas Tysiąclecia mówił : Kocham Ojczyznę bardziej niż własne serce i wszystko, co czynię dla Kościoła, czynię dla Niej.

A ja?

Fot. P. Kazimierz Cuch/Echo Dnia - dziękujemy bardzo